Liczy 814 m i jest najwyższym wzniesieniem grzbietu ciągnącego się z północnego zachodu na południowy wschód, sięgającego odgałęzieniami Łysą Górę i Bartnią Górę po dolinę Ropy. Sam szczyt jest zalesiony, lecz z grzbietowych polan roztaczają się rozległe widoki. Ku wschodowi nad doliną, w której ciągnie się wieś Małastów, widać na pierwszym planie grzbiet Dziamery, a za nim w głębi pasmo Kornutów i Magury Małastowskiej. Ku zachodowi nad wygiętą doliną Przysłupu i otaczającym ją odgałęzieniem Magury Małastowskiej rysuje się postrzępiony leśnymi garbami grzbiet Homoli. Na południowym wschodzie od kulminacji Magury stoi przytulne i zharmonizowane z otoczeniem schronisko PTTK, wzniesione dzięki energii i wysiłkowi jego dzałaczy z prof. Stanisławem Gabryelem na czele. Przez wierzchowinę grzbietową Magury Małastowskiej przebiegała w 1914-1915 r. linia frontu austriacko-rosyjskiego, toteż spotyka się tu wszędzie jego pozostałości, okopy i cmentarze.
Z Gorlic można dojść na Magurę Małastowską dwoma trasami:
przez Bartnią Górę - szlak żółty, potem niebieski, około 5 godz.
przez Obocz i Huszczę - szlak niebieski przez Siary i Sękową, około 5 godz.
Ponadto:
Na Magurę Małastowską można podchodzić z Łosia - 5 godz., Kunkowej - 4 godz., Uścia Gorlickiego - 3,5 godz. i Smerekowca - 1.5 godz.
Na Magurze Wątkowskiej(Beskid Niski), na jej północno-zachodnim grzbiecie znajduje się unikalny rezerwat skalny - KORNUTY.Leży na terenie Magurskiego Parku Narodowego. Powierzchnia 11,9 ha, rok założenia 1953, faktycznie rezerwat istniał od 1938, kiedy to oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Gorlicach wykupił z rąk prywatnych pierwsze 7 ha gruntów celem ich ochrony. Obejmowały one wtedy m. in. znaczny fragment łąk, które do dziś w znacznej części zarosły lasem. Poniżej samego rezerwatu istniało przed drugą wojną światową schronisko turystyczne, które jednak spłonęło. Rezerwat Kornuty to najstarszy rezerwat przyrody w Beskidzie Niskim.
Rezerwat skalny ,,Kornuty" zbudowany jest przede wszystkim z piaskowca.
Ławice piaskowca dochodzą tu do 5-metrowej grubości i 10 m wysokości. Procesy erozyjne wyrzeźbiły tu przepiękne kształty skalne, turniczki i bloki o przepaścistych ścianach, pełnych spękań i szczelin z zagnieżdżoną w nich roślinnością.Znajdują się tu jaskinie, jedną z wiekszych jest
"Jaskinia Mroczna" położona na wys.770 m n.p.m. ma 175 m długości 17 m głębokości.
Skały Kornutów wyrastają wśród pięknego, bukowego lasu, w którym rośnie także jawor, paklon, brzoza, lipa i czereśnia. W runie występują interesujące rośliny: lilia złotogłów, kokorycz pusta, kopytnik pospolity, goryczka trojeściowa, przetacznik gorzki, kostrzewa górska, paprotka zwyczajna, podrzeń żebrowiec, widłak wroniec i inne. Osobliwością florystyczną rezerwatu do końca lat 90. XX w. było stanowisko kosodrzewiny. Opis z roku 1936 podawał, że rosły tu 4 krzewy tej rośliny. W połowie lat 90. był to już tylko jeden krzak, rosnący kilkadziesiąt metrów na północny wschód od największego zgrupowania skał, lecz i on wkrótce zginął. Zdania co do pochodzenia stanowiska, odległego o 100 km od Tatr i jeszcze więcej od Czarnohory, gdzie ten gatunek występuje na naturalnych stanowiskach, były podzielone. Obecnie przyjmuje się, że stanowisko to było jednak reliktem z epoki lodowcowej, kiedy klimat był tu znacznie chłodniejszy niż dziś.
Bogaty jest również świat owadów, zwłaszcza chrząszczy. Występuje tu jeszcze rzadki w Karpatach niepylak mnemozyna (Parnassius mnemosyne L.), spotykany tylko w Pieninach i Tatrach, a także paź żeglarz i paź królowej. Zagrożeniem dla tych motyli jest zarastanie łąk, co grozi zanikiem występowania roślin żywicielskich ich postaci larwalnych (gąsienic).
